» در مكتب تصوف نيز رابطه عشق مجازي وعشق حقيقي به همين عنوان ارائه شده كه عشق مجازي پلي است براي رسيدن به عشق حقيقي و الهي... خواجه عبدالله انصاري نيز در رساله محبت نامه مي نويسد: «اما محبت سه است علتي و خلقي وحقيقي. محبت علتي هواست وخلقي قضاست و حقيقي عطاست. آن محبت كه از علت خيزد، در نفس نزول میكند و نفس را پست می سازد و خلقي بر دل فرود می آيد و دل را نيست كند و آنچه از حقيقت خيزد، در جان قرار گيرد تا وي را كه از او نيست، نيست كند و به خود هست كند.» اين رده بندي با سه قسم عشق طبيعي و روحاني و الهي مشخص و تعريف شده است.

 در حالي كه در مقابل اينگونه نظريات عده اي، قالب عشق را فقط الهي مي دانند و با هرگونه عنوان عشق زميني مخالفند. اين گروه معتقدند ماهيت عشق، پرتوي از ذات خداي متعال است كه فقط درخور شايستگي اوست و آنچه به نام عشقهاي زميني شنيده مي شود هوس، شيفتگي وعادت است كه به غلط نام عشق بر آن مي نهند «عشق بشري، كوتاه بين، فاني، محدودكننده، گذرنده و آلوده با هوي و هوس و خودپرستي است در صورتي كه عشق خدايي كه آن را عشق مسيحيايي نيز مي توان ناميد ازلي و جاودان، بيكران و ابدي و بي زمانست مانند خود خدا! عطار در اين باره چنين مي گويد